ឪពុកបូមឈាមនិងលក់គ្រលានដើម្បីយកលុយបង់ថ្លៃសាលាអោយ តែកូនបែរជាសម្លាប់ខ្លួនព្រោះ…
គ្រួសារក្រីក្រមួយមានម្ដាយ ឪពុក និងកូនស្រីតែម្នាក់គត់។ ឪពុកជាបង្គោលគ្រួសារក្នុងការស្វែងរកចំណូល ប៉ុន្តែរកបានសម្រាប់តែមួយរស់ៗមិនមានសល់អ្វីច្រើនទេ។ ទោះជាស្ថានភាពក្រលំបាកប៉ុណ្ណា ពួកគាត់តែងតែមានក្ដីស្រមៃធំមួយ គឺចង់ឲ្យកូនស្រីធ្វើជាគ្រូពេទ្យ។ ពួកគាត់ស្រលាញ់កូនស្រីខ្លាំងណាស់។ កូនស្រីរូបនេះជាកូនល្អ គោរពស្រលាញ់លោកទាំងពីរ។
ថ្ងៃប្រកាសលទ្ធផលថ្នាក់វិទ្យាល័យបានឈានមកដល់ ហើយកូនស្រីម្នាក់នេះបានប្រលងជាប់ពិន្ទុខ្ពស់។ “ថ្ងៃនេះ ពុកសប្បាយចិត្ត និងមានមោទនភាពណាស់ ដែលកូនស្រីពុកប្រលងជាប់។ ប្រាប់ពុកមើល កូនចង់បានអ្វី ពុកនឹងទិញឲ្យកូន”។ ឪពុកនិយាយ។ “ពុក! កូនចង់បានរ៉ូបមួយឈុត ដែលកូនបានបង្ហាញពុកកាលពីមុននោះអី ប៉ុន្តែវាថ្លៃបន្តិចហើយ។ កាលថ្ងៃនោះ កូនមិនបានសុំពុកឲ្យទិញទេ ប៉ុន្តែពេលនេះសូមពុកទិញឲ្យកូនណា?” កូនស្រីតប។ឪពុកកាន់តែសប្បាយចិត្ត ទោះបីជាគាត់ដឹងថា ខ្លួនមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ក្នុងការទិញរ៉ូបនោះក៏ដោយ តែគាត់បានយល់ព្រមផ្ដល់កាដូនោះ ព្រោះមិនចង់ឃើញកូនក្រៀមក្រំ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់បានទិញរ៉ូបនោះតាមការចង់បានឲ្យកូនស្រីមែន។
ចំណែកម្ដាយដឹងថា គ្រួសារមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទិញសំលៀកបំពាក់នោះទេ ដូច្នេះគាត់បានសួរប្ដីថា “តើពុកវាឯងបានប្រាក់មកពីណាទិញខោអាវឲ្យកូនស្រី”? ឪពុកឆ្លើយ៖ ” ខ្ញុំមានប្រាក់សន្សំខ្លះ និងខ្លះទៀតខ្ញុំបានបូបឈាមលក់មកបង្គ្រប់ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់ឃើញកូនស្រីយើងស្រងាកចិត្តទេ”។ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅ កូនស្រីខាងលើ បានចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យពេទ្យពិតមែន ដោយឪពុកត្រូវធ្វើការយ៉ាងលំបាកដើម្បីរកប្រាក់បង់សាលា និងចាយវាយប្រចាំថ្ងៃ។នៅឆ្នាំបញ្ចប់ការសិក្សានាងត្រូវការប្រាក់ ១២០០ដុល្លារទៀត ដើម្បីបង់ថ្លៃឈ្នួលសាលា។ ឪពុកមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ ប៉ុន្តែខិតខំខ្នះខ្នែងរកបានទាល់តែគ្រប់ចំនួនឲ្យកូន។ ម្ដាយដឹងថា គ្រួសារគ្មានប្រាក់ដ៏ច្រើនទាំងនេះ រួចក៏សួរប្ដី “តើពុកវាឯង បានប្រាក់មកពីណាទៀតហើយច្រើនយ៉ាងនេះ? តើឯងមានធ្វើអ្វីខុសដើម្បីបានប្រាក់នេះទេ”?
ឪពុកតប “ទេទេ ម៉ែវា! ខ្ញុំប្រាប់ម៉ែវាឯង តែមិនត្រូវប្រាប់កូនយើងទេណា៎ បើមិនអីចឹងនាងខឹងស្លាប់ហើយ។ ប្រាក់ទាំងនេះ ខ្ញុំបានមកពីលក់តម្រង់នោមឲ្យអ្នកជំងឺខ្សោយតម្រង់នោមម្នាក់”។ ភរិយាដកដង្ហើមធំ។ថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សារបស់កូនស្រីក៏មកដល់ ឪពុក និងម្ដាយបានទន្ទឹងរង់ចាំកូនយ៉ាងអន្ទះសារនៅផ្ទះ ដោយសង្ឃឹមថា កូនស្រីនឹងមកជាមួយសំលៀកជាគ្រូពេទ្យឲ្យឪពុកម្ដាយមើល។ តែ…..អ្វីៗបានផ្ទុយស្រលះពីការគិតរបស់លោកទាំងពីរ នាងបានមកផ្ទះមែន តែនាងមកក្នុងរូបភាពជាសាកសព… នៅថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សានាងបានធ្វើអត្តឃាត បន្ទាប់ពីនាងដឹងថា មនុស្សដែលខ្លួនគោរពស្រលាញ់បំផុតស្មើជីវិត ជាអ្នកបោកប្រាស់នាងទៅវិញ៕
តម្លៃអប់រំរឿង៖ឪពុកម្ដាយ ជាអ្នកមានគុណរបស់យើងគ្មានអ្នកណាអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ដូច្នេះគួរកុំធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកចិត្តដោយសារយើង ព្រោះយើងបានធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកកាយជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ឪពុកម្ដាយតែងតែញញឹមរីកមុខរីកមាត់ ពេលឃើញកូនៗខិតខំរៀនសូត្រ និងមានការងារល្អមួយក្នុងការរួមចំណែកជួយសង្គម។ គ្រប់គ្នាមិនគួរយកការស្លាប់មកដោះស្រាយបញ្ហានោះទេ រាល់បញ្ហាតែងតែមានដំណោះស្រាយគ្រាន់តែប្រើពេលយូរ ឬឆាប់។
អត្តបទអប់រំ
រត់ចោលផ្ទះជាង ៣០ ឆ្នាំ ព្រោះខឹងម្តាយពិការភ្នែកម្ខាង នាំក្តីអាម៉ាស់មកខ្លួន...ក្រោយពេលរៀបចប់ក្រៅប្រទេស និងមានប្រពន្ធកូន មានទ្រនំធំរស់នៅ...ម្តាយមកជួប ស្រាប់តែ...
ម្តាយរបស់កក្កដាមានភ្នែកតែម្ខាងប៉ុណ្ណោះ។ កក្កដាស្អប់ម្តាយខ្លួនឯងដល់ឆ្អឹង...ព្រោះពិការភាពរបស់គាត់ធ្វើឱ្យកក្កដាខ្មាស់មិត្តរួមថ្នាក់ជាខ្លាំង។ ម្តាយរបស់កក្កដាលក់ចំណីកំប៉ិចកំប៉ុកសម្រាប់សិស្សនិងលោកគ្រូអ្នកគ្រូនៅសាលាបឋមសិក្សាច្បារអំពៅ រាជធានីភ្នំពេញ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។
ថ្ងៃមួយម្តាយរបស់កក្កដាបានមកអើតមើលកូនគាត់ដល់ថ្នាក់រៀន ហើយនិយាយសួស្តីមករកកូនគាត់។ កក្កដា ពេលនោះមានអារម្មណ៍ខ្មាស់គេជាខ្លាំង ដែលមានម្តាយខ្វាក់ភ្នែកម្ខាង។
ពេលដល់ម៉ោងចេញលេង កក្កដាបានសួរម្តាយខ្លួនឯងថា "ម៉ែម៉េចក៏ធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំ?" រួចកក្កដាក៏បង្ហាញទឹកមុខស្អប់ម្តាយខ្លួនជាខ្លាំង ហើយក៏រត់គេចមុខគាត់បាត់ឈឹង។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ មិត្តរួមថ្នាក់របស់កក្កដាបានចម្អកឱ្យកក្កដាថា "នែ៎អាកូនរបស់មីខ្វាក់" ហើយពួកគេនាំគ្នាសើចគិលពេញថ្នាក់រៀន។
កក្កដាមានអារម្មណ៍ខ្មាស់គេជាខ្លាំង និងចង់កប់ខ្លួនឯងក្នុងព្រះធរណី កុំឱ្យគេឃើញរូបខ្លួនតទៅទៀត។ ពេលទៅដល់ផ្ទះ កក្កដាបានប្រាប់ទៅម្តាយបង្កើតថា "ខ្ញុំចង់ឱ្យម៉ែឯងបាត់ស្រមោលពីផែនដីនេះ។ បើម៉ែចេះតែធ្វើឱ្យគេសើចចម្អកឱ្យខ្ញុំរាល់ថ្ងៃអ៊ីចឹង ម៉េចក៏ម៉ែឯងមិនស្លាប់ឱ្យបាត់ទៅ?"។
ម្តាយកក្កដាមិនបានឆ្លើយតបសូម្បីមួយម៉ាត់...កក្កដាពេលនោះមិនបានគិតវែងឆ្ងាយទេ នូវអ្វីដែលខ្លួនបាននិយាយ ព្រោះរូបគេកំពុងពោរពេញដោយកំហឹង។
ថ្ងៃមួយ កក្កដាបានប្រាប់ម្តាយខ្លួនថា "ខ្ញុំចង់ចាកចេញពីផ្ទះនេះ ខ្ញុំលែងមានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយម៉ែឯងទៀតហើយ។ ដូច្នេះធំឡើងខ្ញុំនឹងខិតខំរៀនឱ្យពូកែ រកឱកាសរៀននៅក្រៅប្រទេស មិនឱ្យជួបមុខម៉ែឯងទៀតទេ ខ្ញុំខ្មាស់គេណាស់"។
បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាក្រៅប្រទេស និងមានការងារល្អធ្វើរួចហើយនោះ កក្កដាបានរៀបការប្រពន្ធ ទិញផ្ទះធំមួយ និងមានកូន ២ នាក់។ កក្កដាពិតជារីករាយនឹងជីវិតខ្លួនណាស់ ដែលរស់នៅមានសុភមង្គល ក្នុងទ្រនំស្រណុកសុខស្រួល។ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយ ម្តាយរបស់កក្កដាបានរកឃើញអាសយដ្ឋានរបស់កក្កដា ហើយគាត់បានមកលេងកូនដែលបែកគ្នាជាង ៣០ ឆ្នាំ។
នៅពេលម្តាយកក្កដាឈរនៅមាត់ទ្វារ កូនៗរបស់កក្កដានាំគ្នាសើចចម្អកឱ្យគាត់ ហើយស្រែកប្រាប់ឱ្យគាត់ចាកចេញពីផ្ទះពួកគេឱ្យឆាប់។ កក្កដាក៏មិនណយដែរ បានប្រើសម្តីប្រមាថស្រែកដេញម្តាយឱ្យចេញពីផ្ទះយ៉ាងដូច្នេះ "ម៉េចក៏ថ្លើមធំមកផ្ទះគេដោយមិនបានអញ្ជើញអ៊ីចឹង ឆាប់ចេញភ្លាម អ្នកឯងកំពុងបន្លាចកូនយើងហើយ"។
ម្តាយបានឆ្លើយតបដោយសំឡេងខ្សោយៗយ៉ាងដូច្នេះ "ឱ្យមីងសុំទោស។ មីងច្រឡំអាសយដ្ឋានហើយ"។ ហើយគាត់ក៏ចាកចេញបាត់ស្រមោលសូន្យឈឹង។
ប្រហែលជា ១០ ថ្ងៃក្រោយ លិខិតរបស់សាលាបឋមសិក្សាដែលម្តាយកក្កដាប្រកបរបរលក់ដូរកំប៉ិចកំប៉ុកបានប្រគល់ដល់ផ្ទះរបស់កក្កដា។ សំបុត្រនោះ គឺសាលាអញ្ជើញកក្កដាឱ្យចូលរួមពិធីជួបជុំគ្នារវាងឪពុកម្តាយនិងកូន ហើយកក្កដាបានកុហកប្រពន្ធថា ជាប់រវល់ពេញមួយថ្ងៃ ដើម្បីទៅខេត្តបំពេញការងារ។ កក្កដាធ្វើដូច្នេះ ព្រោះចង់ដឹងថាហេតុអ្វីនៅសុខៗសាលាដែលមិនធ្លាប់ជាប់ទាក់ទងនឹងខ្លួនសោះ ផ្ញើលិខិតមកខ្លួន ហើយស្គាល់អាសយដ្ឋានច្បាស់យ៉ាងនេះ។
ពេលទៅសល់សាលា គ្រូៗនិងអ្នកជិតខាងបានប្រាប់ថា ម្តាយកក្កដាបានលាចាលោកទៅហើយ។ ប៉ុន្តែកក្កដាមិនបានស្រក់ទឹកភ្នែកសូម្បីមួយតក់ រហូតដល់នាយកសាលាប្រគល់សំបុត្រមួយរបស់ម្តាយបន្សល់ទុក ទើបកក្កដាចាប់ផ្តើមហូរទឹកភ្នែកទប់លែងជាប់។
ក្នុងសំបុត្រនោះមានខ្លឹមសារដូច្នេះ ៖
ជូនចំពោះកូនមាសម្តាយ
ម៉ែគិតពីកូនគ្រប់ពេល។ ម៉ែសុំទោស ដែលទៅផ្ទះកូនដោយមិនបានប្រាប់ និងបន្លាចចៅៗ។
ពេលកូនកំពុងអានសំបុត្រនេះ ម៉ែប្រហែលជាមិននៅលើលោកនេះទៀតទេ។ ម៉ែសុំទោស ដែលម៉ែតែងតែជាក្តីអាម៉ាសរបស់កូន នៅពេលកូនធំដឹងក្តី។
កូនដឹងទេ...នៅពេលកូននៅតូច កូនបានជួបគ្រោះថ្នាក់ពិការភ្នែកម្ខាង។ ក្នុងនាមជាម្តាយ ម៉ែមិនអាចទ្រាំមើលកូនធំឡើងជាមួយភ្នែកម្ខាងបានឡើយ។ ដូច្នេះម៉ែបានបរិច្ចាគគ្រាប់ភ្នែកម្ខាងឱ្យទៅកូន។
ម៉ែមានមោទនភាពណាស់ដែលកូនអាចមើលឃើញពិភពលោកទាំងមូលជំនួសម៉ែ ជាមួយនឹងគ្រាប់ភ្នែករបស់ម៉ែ។
ស្រឡាញ់កូនជានិច្ចអស់ពីបេះដូង!!!៕
ថ្ងៃប្រកាសលទ្ធផលថ្នាក់វិទ្យាល័យបានឈានមកដល់ ហើយកូនស្រីម្នាក់នេះបានប្រលងជាប់ពិន្ទុខ្ពស់។ “ថ្ងៃនេះ ពុកសប្បាយចិត្ត និងមានមោទនភាពណាស់ ដែលកូនស្រីពុកប្រលងជាប់។ ប្រាប់ពុកមើល កូនចង់បានអ្វី ពុកនឹងទិញឲ្យកូន”។ ឪពុកនិយាយ។ “ពុក! កូនចង់បានរ៉ូបមួយឈុត ដែលកូនបានបង្ហាញពុកកាលពីមុននោះអី ប៉ុន្តែវាថ្លៃបន្តិចហើយ។ កាលថ្ងៃនោះ កូនមិនបានសុំពុកឲ្យទិញទេ ប៉ុន្តែពេលនេះសូមពុកទិញឲ្យកូនណា?” កូនស្រីតប។ឪពុកកាន់តែសប្បាយចិត្ត ទោះបីជាគាត់ដឹងថា ខ្លួនមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ក្នុងការទិញរ៉ូបនោះក៏ដោយ តែគាត់បានយល់ព្រមផ្ដល់កាដូនោះ ព្រោះមិនចង់ឃើញកូនក្រៀមក្រំ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់បានទិញរ៉ូបនោះតាមការចង់បានឲ្យកូនស្រីមែន។
ចំណែកម្ដាយដឹងថា គ្រួសារមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទិញសំលៀកបំពាក់នោះទេ ដូច្នេះគាត់បានសួរប្ដីថា “តើពុកវាឯងបានប្រាក់មកពីណាទិញខោអាវឲ្យកូនស្រី”? ឪពុកឆ្លើយ៖ ” ខ្ញុំមានប្រាក់សន្សំខ្លះ និងខ្លះទៀតខ្ញុំបានបូបឈាមលក់មកបង្គ្រប់ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់ឃើញកូនស្រីយើងស្រងាកចិត្តទេ”។ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅ កូនស្រីខាងលើ បានចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យពេទ្យពិតមែន ដោយឪពុកត្រូវធ្វើការយ៉ាងលំបាកដើម្បីរកប្រាក់បង់សាលា និងចាយវាយប្រចាំថ្ងៃ។នៅឆ្នាំបញ្ចប់ការសិក្សានាងត្រូវការប្រាក់ ១២០០ដុល្លារទៀត ដើម្បីបង់ថ្លៃឈ្នួលសាលា។ ឪពុកមិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ ប៉ុន្តែខិតខំខ្នះខ្នែងរកបានទាល់តែគ្រប់ចំនួនឲ្យកូន។ ម្ដាយដឹងថា គ្រួសារគ្មានប្រាក់ដ៏ច្រើនទាំងនេះ រួចក៏សួរប្ដី “តើពុកវាឯង បានប្រាក់មកពីណាទៀតហើយច្រើនយ៉ាងនេះ? តើឯងមានធ្វើអ្វីខុសដើម្បីបានប្រាក់នេះទេ”?
ឪពុកតប “ទេទេ ម៉ែវា! ខ្ញុំប្រាប់ម៉ែវាឯង តែមិនត្រូវប្រាប់កូនយើងទេណា៎ បើមិនអីចឹងនាងខឹងស្លាប់ហើយ។ ប្រាក់ទាំងនេះ ខ្ញុំបានមកពីលក់តម្រង់នោមឲ្យអ្នកជំងឺខ្សោយតម្រង់នោមម្នាក់”។ ភរិយាដកដង្ហើមធំ។ថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សារបស់កូនស្រីក៏មកដល់ ឪពុក និងម្ដាយបានទន្ទឹងរង់ចាំកូនយ៉ាងអន្ទះសារនៅផ្ទះ ដោយសង្ឃឹមថា កូនស្រីនឹងមកជាមួយសំលៀកជាគ្រូពេទ្យឲ្យឪពុកម្ដាយមើល។ តែ…..អ្វីៗបានផ្ទុយស្រលះពីការគិតរបស់លោកទាំងពីរ នាងបានមកផ្ទះមែន តែនាងមកក្នុងរូបភាពជាសាកសព… នៅថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សានាងបានធ្វើអត្តឃាត បន្ទាប់ពីនាងដឹងថា មនុស្សដែលខ្លួនគោរពស្រលាញ់បំផុតស្មើជីវិត ជាអ្នកបោកប្រាស់នាងទៅវិញ៕
តម្លៃអប់រំរឿង៖ឪពុកម្ដាយ ជាអ្នកមានគុណរបស់យើងគ្មានអ្នកណាអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ដូច្នេះគួរកុំធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកចិត្តដោយសារយើង ព្រោះយើងបានធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកកាយជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ឪពុកម្ដាយតែងតែញញឹមរីកមុខរីកមាត់ ពេលឃើញកូនៗខិតខំរៀនសូត្រ និងមានការងារល្អមួយក្នុងការរួមចំណែកជួយសង្គម។ គ្រប់គ្នាមិនគួរយកការស្លាប់មកដោះស្រាយបញ្ហានោះទេ រាល់បញ្ហាតែងតែមានដំណោះស្រាយគ្រាន់តែប្រើពេលយូរ ឬឆាប់។
អត្តបទអប់រំ
រត់ចោលផ្ទះជាង ៣០ ឆ្នាំ ព្រោះខឹងម្តាយពិការភ្នែកម្ខាង នាំក្តីអាម៉ាស់មកខ្លួន...ក្រោយពេលរៀបចប់ក្រៅប្រទេស និងមានប្រពន្ធកូន មានទ្រនំធំរស់នៅ...ម្តាយមកជួប ស្រាប់តែ...
ម្តាយរបស់កក្កដាមានភ្នែកតែម្ខាងប៉ុណ្ណោះ។ កក្កដាស្អប់ម្តាយខ្លួនឯងដល់ឆ្អឹង...ព្រោះពិការភាពរបស់គាត់ធ្វើឱ្យកក្កដាខ្មាស់មិត្តរួមថ្នាក់ជាខ្លាំង។ ម្តាយរបស់កក្កដាលក់ចំណីកំប៉ិចកំប៉ុកសម្រាប់សិស្សនិងលោកគ្រូអ្នកគ្រូនៅសាលាបឋមសិក្សាច្បារអំពៅ រាជធានីភ្នំពេញ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។
ថ្ងៃមួយម្តាយរបស់កក្កដាបានមកអើតមើលកូនគាត់ដល់ថ្នាក់រៀន ហើយនិយាយសួស្តីមករកកូនគាត់។ កក្កដា ពេលនោះមានអារម្មណ៍ខ្មាស់គេជាខ្លាំង ដែលមានម្តាយខ្វាក់ភ្នែកម្ខាង។
ពេលដល់ម៉ោងចេញលេង កក្កដាបានសួរម្តាយខ្លួនឯងថា "ម៉ែម៉េចក៏ធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំ?" រួចកក្កដាក៏បង្ហាញទឹកមុខស្អប់ម្តាយខ្លួនជាខ្លាំង ហើយក៏រត់គេចមុខគាត់បាត់ឈឹង។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ មិត្តរួមថ្នាក់របស់កក្កដាបានចម្អកឱ្យកក្កដាថា "នែ៎អាកូនរបស់មីខ្វាក់" ហើយពួកគេនាំគ្នាសើចគិលពេញថ្នាក់រៀន។
កក្កដាមានអារម្មណ៍ខ្មាស់គេជាខ្លាំង និងចង់កប់ខ្លួនឯងក្នុងព្រះធរណី កុំឱ្យគេឃើញរូបខ្លួនតទៅទៀត។ ពេលទៅដល់ផ្ទះ កក្កដាបានប្រាប់ទៅម្តាយបង្កើតថា "ខ្ញុំចង់ឱ្យម៉ែឯងបាត់ស្រមោលពីផែនដីនេះ។ បើម៉ែចេះតែធ្វើឱ្យគេសើចចម្អកឱ្យខ្ញុំរាល់ថ្ងៃអ៊ីចឹង ម៉េចក៏ម៉ែឯងមិនស្លាប់ឱ្យបាត់ទៅ?"។
ម្តាយកក្កដាមិនបានឆ្លើយតបសូម្បីមួយម៉ាត់...កក្កដាពេលនោះមិនបានគិតវែងឆ្ងាយទេ នូវអ្វីដែលខ្លួនបាននិយាយ ព្រោះរូបគេកំពុងពោរពេញដោយកំហឹង។
ថ្ងៃមួយ កក្កដាបានប្រាប់ម្តាយខ្លួនថា "ខ្ញុំចង់ចាកចេញពីផ្ទះនេះ ខ្ញុំលែងមានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយម៉ែឯងទៀតហើយ។ ដូច្នេះធំឡើងខ្ញុំនឹងខិតខំរៀនឱ្យពូកែ រកឱកាសរៀននៅក្រៅប្រទេស មិនឱ្យជួបមុខម៉ែឯងទៀតទេ ខ្ញុំខ្មាស់គេណាស់"។
បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សាក្រៅប្រទេស និងមានការងារល្អធ្វើរួចហើយនោះ កក្កដាបានរៀបការប្រពន្ធ ទិញផ្ទះធំមួយ និងមានកូន ២ នាក់។ កក្កដាពិតជារីករាយនឹងជីវិតខ្លួនណាស់ ដែលរស់នៅមានសុភមង្គល ក្នុងទ្រនំស្រណុកសុខស្រួល។ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយ ម្តាយរបស់កក្កដាបានរកឃើញអាសយដ្ឋានរបស់កក្កដា ហើយគាត់បានមកលេងកូនដែលបែកគ្នាជាង ៣០ ឆ្នាំ។
នៅពេលម្តាយកក្កដាឈរនៅមាត់ទ្វារ កូនៗរបស់កក្កដានាំគ្នាសើចចម្អកឱ្យគាត់ ហើយស្រែកប្រាប់ឱ្យគាត់ចាកចេញពីផ្ទះពួកគេឱ្យឆាប់។ កក្កដាក៏មិនណយដែរ បានប្រើសម្តីប្រមាថស្រែកដេញម្តាយឱ្យចេញពីផ្ទះយ៉ាងដូច្នេះ "ម៉េចក៏ថ្លើមធំមកផ្ទះគេដោយមិនបានអញ្ជើញអ៊ីចឹង ឆាប់ចេញភ្លាម អ្នកឯងកំពុងបន្លាចកូនយើងហើយ"។
ម្តាយបានឆ្លើយតបដោយសំឡេងខ្សោយៗយ៉ាងដូច្នេះ "ឱ្យមីងសុំទោស។ មីងច្រឡំអាសយដ្ឋានហើយ"។ ហើយគាត់ក៏ចាកចេញបាត់ស្រមោលសូន្យឈឹង។
ប្រហែលជា ១០ ថ្ងៃក្រោយ លិខិតរបស់សាលាបឋមសិក្សាដែលម្តាយកក្កដាប្រកបរបរលក់ដូរកំប៉ិចកំប៉ុកបានប្រគល់ដល់ផ្ទះរបស់កក្កដា។ សំបុត្រនោះ គឺសាលាអញ្ជើញកក្កដាឱ្យចូលរួមពិធីជួបជុំគ្នារវាងឪពុកម្តាយនិងកូន ហើយកក្កដាបានកុហកប្រពន្ធថា ជាប់រវល់ពេញមួយថ្ងៃ ដើម្បីទៅខេត្តបំពេញការងារ។ កក្កដាធ្វើដូច្នេះ ព្រោះចង់ដឹងថាហេតុអ្វីនៅសុខៗសាលាដែលមិនធ្លាប់ជាប់ទាក់ទងនឹងខ្លួនសោះ ផ្ញើលិខិតមកខ្លួន ហើយស្គាល់អាសយដ្ឋានច្បាស់យ៉ាងនេះ។
ពេលទៅសល់សាលា គ្រូៗនិងអ្នកជិតខាងបានប្រាប់ថា ម្តាយកក្កដាបានលាចាលោកទៅហើយ។ ប៉ុន្តែកក្កដាមិនបានស្រក់ទឹកភ្នែកសូម្បីមួយតក់ រហូតដល់នាយកសាលាប្រគល់សំបុត្រមួយរបស់ម្តាយបន្សល់ទុក ទើបកក្កដាចាប់ផ្តើមហូរទឹកភ្នែកទប់លែងជាប់។
ក្នុងសំបុត្រនោះមានខ្លឹមសារដូច្នេះ ៖
ជូនចំពោះកូនមាសម្តាយ
ម៉ែគិតពីកូនគ្រប់ពេល។ ម៉ែសុំទោស ដែលទៅផ្ទះកូនដោយមិនបានប្រាប់ និងបន្លាចចៅៗ។
ពេលកូនកំពុងអានសំបុត្រនេះ ម៉ែប្រហែលជាមិននៅលើលោកនេះទៀតទេ។ ម៉ែសុំទោស ដែលម៉ែតែងតែជាក្តីអាម៉ាសរបស់កូន នៅពេលកូនធំដឹងក្តី។
កូនដឹងទេ...នៅពេលកូននៅតូច កូនបានជួបគ្រោះថ្នាក់ពិការភ្នែកម្ខាង។ ក្នុងនាមជាម្តាយ ម៉ែមិនអាចទ្រាំមើលកូនធំឡើងជាមួយភ្នែកម្ខាងបានឡើយ។ ដូច្នេះម៉ែបានបរិច្ចាគគ្រាប់ភ្នែកម្ខាងឱ្យទៅកូន។
ម៉ែមានមោទនភាពណាស់ដែលកូនអាចមើលឃើញពិភពលោកទាំងមូលជំនួសម៉ែ ជាមួយនឹងគ្រាប់ភ្នែករបស់ម៉ែ។
ស្រឡាញ់កូនជានិច្ចអស់ពីបេះដូង!!!៕
Post a Comment